Fryderyk Chopin, kompozytor i pianista, urodził się 1 marca 1810 r. w Żelazowej Woli, małej miejscowości niedaleko Warszawy. Jego ojciec, Mikołaj Chopin, z pochodzenia francuz, przybył do Polski około 1787 roku, od 1802 był nauczycielem języka francuskiego w domu hr. Skarbków w Żelazowej Woli, a od 1810 wykładał język i literaturę francuską w Liceum Warszawskim ( następnie również w Szkole Inżynierii i Artylerii). Matka, Justyna, pochodziła z rodziny Krzyżanowskich z Kujaw.
Geniusz Fryderyka Chopina był samorodny i dojrzały bardzo wcześnie; w niewielkim stopniu wpłynęła nań nauka u Wojciecha Żywnego, następnie u Józefa Elsnera. Jako kilkuletni chłopiec występował publicznie, zyskując sławę cudownego dziecka, ulubieńca salonów warszawskich. W listopadzie 1830r., niemal w przededniu powstania, artysta wyjechał z Warszawy przez Wiedeń do Paryża – nigdy do Polski nie powrócił. W stolicy Francji wiele komponował, koncertował i udzielał lekcji gry na fortepianie.
Był jednym z największych kompozytorów epok i romantyzmu, postrzeganym postrzeganym jako osobowość o głębokiej wrażliwości i niezwykłej sile oddziaływania. Słowa „Chopin” i „geniusz” stały się z czasem synonimami. Jego dzieła, o niespotykanej inwencji, kolorycie i romantycznym wdzięku, uznano za nie zbywalne ogniwo w łańcuchu ewolucyjnym uniwersalnego języka muzycznego. Chopin uwiecznił polskość w języku wszechświatowym, podniósł”polskość do ludzkości”. Ulubioną przez Chopina formą koncertowania były występy kameralne, w zamkniętym gronie znawców i wielbicieli sztuki, salonach warszawskich, wiedeńskich, drezdeńskich, paryskich, londyńskich i edynburskich. W atmosferze intymności, wśród wybranych gości, potrafił osiągnąć najwyższe szczyty artyzmu… O Chopinie powiedziano że jest „Mozartem romantyzmu”, a więc geniuszem harmonii, prostoty, formy. Artysta pozostawił liczne dzieła fortepianowe, między innymi: ballady, mazurki, polonezy, preludia, scherza, etiudy, walce, nokturny, sonaty, koncerty.